Zakończyła się pierwsza odsłona rozprawy przeciwko dwóch funkcjonariuszom z KMP w Wałbrzychu, którzy10 marca 2017 roku z ławki przy ul. Przyjaciół Żołnierza (Biały Kamień) zabrali trzęsącego się z zimna, siedzącego na niej, 57 letniego bezdomnego (jak się później okazało) Czesława Cz. W miejsce to podjechali z polecenia oficera dyżurnego komendy miejskiej, którego następnie poinformowali (drogą radiową), że nie ma podstaw do interwencji, a więc udaj się do innych zadań. Jednakże wbrew temu, co dyżurnemu przekazali, zabrali go do radiowozu i udali się na obrzeża Wałbrzycha, gdzie następnie wyrzucili go z samochodu w efekcie polecenia oficera dyżurnego, że mają udać się na kolejna interwencję. Porzucony w przydrożnym zagajniku człowiek zmarł z wyziębienie.

Pisałem o tym dwukrotnie (DB2010 nr 12 z 30.03 i nr 14 13.04.2017), więc bliższe szczegóły sprawy pomijam. Po tym jak zwłoki bezdomnego zostały ujawnione, a także ustalono cały przebieg zdarzenia, prokuratura postawiła tym funkcjonariuszom zarzut niedopełnienia obowiązków (art.231 §1) oraz nieumyślnego spowodowanie śmierci (art.155. kk) i skierowała do sądu akt oskarżenia. 10 października br. Sąd Rejonowy w Wałbrzychu obydwu oskarżonych (jeden z nich odszedł z Policji, drugi pozostaje w zawieszeniu) skazał na 10 miesięcy pozbawienia wolności z zawieszeniem na 2 lata, 3 lata zakazu wykonywania zawodu policjanta oraz po 1000 złotych grzywny na rzecz Skarbu Państwa. Prokuratura zapowiedziała apelację. Nie dziwię się, ponieważ uważam, że sąd zbyt łagodnie panów tych potraktował, zmieniając im kwalifikację czynu z „nieumyślnego spowodowania śmierci” (art.155 kk) na „nieumyślne narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia” (art.160 § 3 kk), co jest zagrożone znacznie niższą karą, albowiem z art. 155 kk kara wynosi od 3 miesięcy do 5 lat, natomiast z art. 160 kk górna granica kary nie może przekraczać 3 lat.

We wspomnianych wyżej dwóch felietonach, w jakich tą sprawą się zajmowałem, sugerowałem, że zarzut winien być oparty na art. 160 § 2 kk, ponieważ ci dwaj funkcjonariusze na pewno nie mieli zamiaru spowodowania śmierci bezdomnego, natomiast bez wątpienia powinni sobie zdawać sprawę z faktu, że wyrzucenie na odludzi przemarzniętego człowieka może skończyć się dla niego tragicznie. Najważniejsze jednakże w tym wszystkim jest to, że chyba prokuratura, a na pewno sąd, zapomnieli o jednym bardzo ważnym elemencie, a mianowicie o tym, że z chwilą kiedy ci dwaj policjanci zabrali Czesława Cz. do radiowozu, zaczął ciążyć na nich szczególny obowiązek opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo. W marcu i kwietniu 2017 roku pisałem o tym, wspominając o tzw. kumulatywnym zbiegu przepisów (art.11 kk), z którym mamy do czynienia wtedy, kiedy jeden czyn narusza dwa lub więcej przepisów karnych, a w tym przypadku określonych w art. 155 i 160 kk. W razie takiego zbiegu przepisów sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, a więc od 3 miesięcy do 5 lat. Myślę, że gdyby prokuratura oskarżyła tych funkcjonariuszy właśnie z art. 160 § 2 kk, wówczas sąd nie miałby możliwości wykazania się tak nadzwyczajną łagodnością i na pewno argumentu nieumyślności nie mógłby wysunąć na plan pierwszy. No bo o jaką nieumyślność może chodzić, kiedy ci ludzie (?) świadomie wywieźli człowieka znajdującego się w szczególnej potrzebie poza miasto? Po co go w ogóle z tej ławki zabierali, kiedy nie mieli zamiaru mu pomóc? Bo przecież nie pojechali do noclegowni im. Brata Alberta na ul. Pocztowej, ani do najbliższego szpitala, aby temu nieszczęśnikowi udzielono fachowej pomocy, wybierając zagajnik na obrzeżach miasta. Czy prokuratura i sąd naprawdę myśli, że mieli zamiar w tym miejscu urządzić temu bezdomnemu piknik z gorącymi kiełbaskami?

Sąd natomiast zaprezentował zadziwiający (przynajmniej dla mnie) proces myśliwy, którego ostatecznym efektem była konstatacja, że zachowaniu oskarżonych nie można przypisać skutku w postaci śmierci mężczyzny. To tak, jakby stwierdzić, że na pewno do śmierci rannego człowieka nie przyczyniło się to, że lekarz pozostawił go bez żadnej pomocy. Meandry sądowej logiki są dla mnie nie do ogarnięcia. Ktoś powie, że policjant to nie lekarz, więc nie ciąży na nim obowiązek opieki wskazany w art. 160 § 2 kk, wobec czego prokuratura zarzutu takiego nie mogła postawić. Z gruntu się z takim stanowiskiem nie zgadzam.

Jako argument podam bardzo podobną historię, która rozegrała się 9 maja 2018 roku w Pobiedziskach (woj. wielkopolskie), gdzie dwaj policjanci (w tym policjantka) zabrali leżącego na ulicy pijanego mężczyznę (lat 36) i zamiast wezwać pogotowie, czy odwieźć go na izbę wytrzeźwień, zawieźli go do lasu, gdzie go pozostawili. Efektem ich postępku była śmierć tego człowieka. Wielkopolska prokuratura nie miała żadnych wątpliwości, że funkcjonariusze ci, działając wspólnie i w porozumieniu narazili na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu mężczyzny, którego wywieźli do lasu. W ten sposób naruszali zdecydowanie – zdaniem tejże prokuratury – ciążący na nich obowiązek opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo. Rzeczniczka Prokuratury Okręgowej w Poznaniu prok. Magdalena Mazur-Prus nie miała wątpliwości, że udzielenie pomocy było obowiązkiem funkcjonariuszy. Taki sam obowiązek ciążył na wałbrzyskich stróżach prawa (?), którzy mając do czynienia z mocno przemarzniętym człowiekiem winni udzielić mu chociażby najprostszej pomocy, czyli odwiezienia go do wspomnianej noclegowni, tak nieodległej od miejsca z którego Czesława Cz. zabrali.

Nie wiem co się dzieje z polską policją, a dzieje się coraz gorzej. Obejrzałem 9 października br. reportaż Pawła Kazimierczaka (TVP 2 „Magazyn Ekspres Reporterów”) - coś przerażającego. Otóż w lipcu br. policjanci zabierają z domu (trzeźwego i zdrowego) 40-letniego mężczyznę. Na drugi dzień z Aresztu Śledczego we Włocławku odwożą go na badania w SOR miejscowego szpitala (będąc w celi doznał urazu spadając z łóżka) i po badaniach odwożą go z powrotem do Aresztu. Niestety okazało się, ze mężczyzna ten zmarł w radiowozie. Odległość ze szpitala do Aresztu to jedynie 5 km, który radiowóz ten pokonał w czasie przekraczającym jedną godzinę. Zdjęcia wykonane w prosektorium (przed sekcją) pokazują człowieka z kompletnie zmasakrowana twarzą, z powybijanymi zębami, prawie granatowymi nogami, oraz mocno poranionymi dłońmi. Sekcja wykazała, że obrażenia te zostały spowodowane uderzeniami pięścią, kopniakami i tępokrawędzistym narzędziem. Policja nie ma sobie nic do zarzucenia. Prokuratura wszczęła śledztwo. A ja pytam się raz jeszcze, co się w tej policji dzieje i kto zrobi z tym wreszcie porządek?

 Zasiadając wczoraj (04.10.2018) na sądowej ławie dla widzów, byłem przekonany, że wygra Zbigniew Ziobro i sąd wyroku uniewinniającego nie utrzyma. I moje przekonanie znalazło potwierdzenie w wyroku Sądu Okręgowego, który uchylił wyrok uniewinniający gen. Leszka Lamparskiego, wydany przez Sąd Rejonowy w Wałbrzychu. Nagrałem cały tekst jego ustnego uzasadnienia i mam zamiar jutro poświecić się szczegółowej analizie sądowej argumentacji. Jednakże już tylko na podstawie tego, co usłyszałem, głęboko się z nim nie zgadzam. Zwłaszcza w kontekście tego, co usłyszałem w zakresie poprawności stosowania decyzji administracyjnej. Sąd dowodził, że Leszek Lamparski doprowadził do pozbawienia wolności określonych osób, a jest to domena wyłącznie sądu, a więc jednak prawo złamał. Ponadto, forma decyzji administracyjnej wcale nie była wymagana i decyzje te mógł wydać w formie okólnika czy innego rodzaju dokumentu.

Nie będę tego rozwijał, bo muszę się dokładnie w tę argumentacje wczytać, ale jednak już na pierwszy rzut oka wydaje się to po prostu śmieszne. Komendant Wojewódzki, czy to MO, czy Policji jest organem administracyjnym i wszelkie jego działania typu władczego mogą być wydawane jedynie w formie decyzji administracyjnej. Tylko osoba bardzo niedokształcona może sobie wyobrazić, że internowanie osoby można by przeprowadzić li tylko na podstawie okólnika, który jest niczym innym, jak rodzajem pisma urzędowego zawierającego polecenia lub wskazówki wydanym przez organ administracyjny podległym mu innym organom tego rodzaju. Na przykład okólnikiem komendant wojewódzki policji mógłby polecić komendantom podległych mu komendom i komisariatom, aby w ubikacji zawsze był papier toaletowy koloru różowego. Ale nigdy aby kogoś przetrzymywali bez określonego terminu i konkretnego zarzutu. To byłoby dopiero złamanie prawa. Ale sąd chyba o tym nie wiedział.

Nie wiem czemu miała służyć sarkastyczna uwaga, że Leszek Lamparski skończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Bolesława Bieruta we Wrocławiu, że szczególnym właśnie podkreśleniem ówczesnego patrona tej uczelni. Pan sędzia na młodzieńca nie wyglądał, ale może studiów na tym Uniwersytecie nie kończył, więc nie wiem kim był prof. Alfred Jahn, rektor tej placówki w latach 1962- 1968, który wraz ze studentami brał udział w strajku okupacyjnym Uniwersytetu w marcu 1968 roku, za co został pozbawiony później tej funkcji. Każdy może o nim poczytać np. w Wikipedii chociażby. Może też nie wie o tym, że na tym Uniwersytecie wykładali też jego koledzy z Uniwersytetu im. Jana Kazimiera we Lwowie tacy jak prof. Witold Świda (prawo karne), czy Andrzej Mycielski prof. |Uniwersytetu im A. Mickiewicza w Wilnie (prawo międzynarodowe) i wielu innych, których nie będę wymieniał, bo nie o nich chodzi. Jednakże to oni m.in. i mnie prawa uczyli, przez co zapewne mam zupełnie odmienny do niego stosunek, niż sędziowie z świdnickiego Sądu Okręgowego, którzy się moim zdaniem wyraźnie – w odróżnieniu od swych kolegów z Wałbrzycha – Zbigniewa Ziobry przestraszyli.

Coś się jednak w ich sumieniu tliło, albowiem sąd ten podkreślił (przychylając się do wyrażonej wcześniej argumentacji mec. Jerzego Świteńkiego), że ponownie rozpoznając sprawę, sąd I instancji (ten z Wałbrzycha) powinien rozpatrzyć szczególnie, czy 92 decyzje administracyjne – nawet wydane niby z naruszeniem prawa – można w świetle prawa międzynarodowego, którego Polska jest przecież sygnatariuszem, uznać za zbrodnie przeciwko ludzkości. Jeżeli nie, to postępowanie musi być umorzone, albowiem zbrodnia komunistyczna uległa dawno już przedawnieniu. W ten sposób Sąd Apelacyjny chciałby pisiorom wysłać sygnał, że sędziowie chętnie by Generała skazali, ale wicie … rozumicie … już nie mamy możliwości. Przedawnienie, psia mać. Panie Generale, gdyby się okazało, że Sąd Rejonowy w Wałbrzychu z jakichś poza merytorycznych powodów uznał Pana za zbrodniarza komunistycznego (podpisanie owych 92 decyzji), ale postępowanie umorzył z powodu przedawnienia i braku znamion zbrodni przeciwko ludzkości, niech pan na to plunie. Przyjdą jeszcze czasy, że się o sprawiedliwe wyroki upomnimy, a skazanie przez PiS będziemy uważać za powód do dumy.

Załączniki:

Plik
Komentarz mec. Jerzego Świteńko.

 Znów mnie sprawy pilne, aczkolwiek nie moje, oderwały od klawiatury na kilka dni,. W sumie zły jestem bardzo, bo już drugi tydzień nie jestem w stanie napisać chociażby kilku stron mojej książki o Narożniku. Rodzi się ona z coraz większym bólem i przyznam szczerze, że już że dwa razy myślałem o tym, aby to wszystko walnąć do kąta i zająć się czymś innym. Tylko czym? Pracować mi się nie chce, bo ani takiej potrzeby, ani zbytniej możliwości nie mam. Na piwko do „Fantazji” też mi się nie chce chodzić, zwłaszcza, że po likwidacji „Stodoły” starzy znajomi gdzieś się zaszyli i nasze nie tak dawne, niekiedy gorące, dyskusje odeszły w niebyt. Ostatnio w tym opuszczonym pomieszczeniu zauważyłem jakiś ruch, więc być może ktoś się zdecydował na reaktywację tego pubu. Dobrze by było, bo wygodnie. Pod samym prawie nosem.

* * *

Na niedawnym spotkaniu z okazji 75 urodzin i 35 rocznicy otrzymania przez Lecha Wałęsę nagrody Nobla Wałęsy, miała miejsce dosyć głośna uroczystość zorganizowana w Gdańsku na cześć jubilata. Oczywiście Jarek Despotek, Jędruś Kelnerek i Mateuszek Kłamczuszek swą obecnością jublu nie zaszczycili, ale wcale się temu nie dziwię i mówiąc prawdę, lata mi to koło siedzenia, a nawet zwisa obojętnym kalafiorem. Zdaje się, że nawet ten były komandos z „Czerwonych Beretów” WP czasów PRL, a obecny szef związku, który nieudolnie udaje robotniczy związek zawodowy, pokłonić się swemu byłemu idolowi nie przybył. Było za to wielu innych, w tym przewodniczący Rady Europejskiej Donald Tusk. I to właśnie ten facet rozsierdził mnie najbardziej.

* * *

Wygłaszając peany na cześć „wielkiego” Lecha, Donaldo przejmująco opowiadał o tym, jak haniebnie postępują dzisiejsi władcy Rzeczpospolitej, którzy każdego dnia posługują się kłamstwem, wymazując prawdę z polskiej historii, którą chcą napisać od nowa i oczywiście po swojemu. A to bardzo Tuska złości i obraża, bo w tej historii miejsca dla Lecha Wałęsy zabraknie. Zresztą nie tylko dla niego. Zasadniczo się z nim zgadzałem, ale tylko do pewnego momentu, a mianowicie do chwili, kiedy zaczął odczytywać tekst życzeń, pod którymi podpisali się ponoć wszyscy przywódcy Unii Europejskiej. Im się nie dziwię, bo być może Polska ich tak mało w rzeczywistości obchodziła, że po prawie 30 latach nic z tego, się w niej działo, nie pamiętają. Ale Tusek … Polak i ponoć historyk, bredni takich nie powinien Polakom i światu serwować.

* * *

Otóż Tusku zaczął czytać: „Lechowi Wałęsie, bohaterowi polskiej i europejskiej solidarności, pierwszemu prezydentowi odrodzonej Rzeczpospolitej ...” Myślałem, że kopnę w telewizor. O żeż ty ruda łachudro, historyku z bożej łaski. Przed chwilą opowiadałeś o wierutnych kłamstwach pisiorów, co to chcą historię pisać na nowo, a sam co czynisz? Łeż jak bura suka (sukę oczywiście przepraszam) bez wstydu i honoru, bo doskonale wiesz, że pierwszym prezydentem odrodzonej Rzeczpospolitej był generał Wojciech Jaruzelski, dzięki któremu nie tylko powstać ona mogła, ale także bez napięć i zawirowań przetrwać pierwsze miesiące, co pozwoliło na ustabilizowanie się solidarnościowej władzy.

* * *

Nie wiem czy Tusku jest tylko prymitywnym i cynicznym kłamcą, czy też zwykłym bęcwałem, który nawet najnowszej historii własnego kraju nie zna. Nie mnie to osądzać, ale uważam, że od dziś nie ma prawa komukolwiek kłamstwa zarzucać. Tymi słowami skierowanymi do Wałęsy, utracił do tego prawo całkowicie i na zawsze. Chyba, że odszczeka. Najgorsze jest to, że lewica (SLD) na ten temat milczy jak zaklęta. Czyżby tego nie zauważyła ? Dlaczego się nie dziwę?

 Za każdym razem kiedy złamię dane sobie samemu przyrzeczenie, że już nie będę oglądał niedzielnych porannych programów publicystycznych w TV Polsat News (godz.09.00), TVP Info (godz.10.00) i TVN 24 (godz. 10.45) z udziałem przedstawicieli polskiej politycznej piaskownicy, przez następne co najmniej dwie godziny muszę to odreagować, biorąc do ręki jedną z książek, które cierpliwie czekają na półce na swą kolejkę. Ma to tę dobrą stronę, że czas na lekturę wydłuża mi się o te dwie godziny, co dla mojego dobrego samopoczucia ma zbawienny charakter.

Dzisiaj obejrzałem w całości program Polsatu, ale tylko dlatego, że występował tam Włodzimierz Czarzasty, aktualny przewodniczący SLD. Bardzo go lubię i szanuję, bo chociaż niekiedy coś mu się wyrwie, to jednak gada do rzeczy i nie boi się mówić w oczy nawet nieprzyjemnej dla kogoś prawdy. Program w TVN 24 obejrzałem dlatego, że chociaż wprawdzie Konrad Piasecki nie zwykł zapraszać polityków SLD, to byli tam lubiany przeze mnie poseł Adam Szłapka (Nowoczesna) i europoseł Krzysztof Hetman (PSL). Natomiast program na TVP Info wyłączyłem już po 10 minutach, aczkolwiek brali w nim udział przedstawiciele lewicy w osobach Dariusza Jońskiego (albo Krzysztofa Gawkowskiego – już nie pamiętam) z SLD i Adriana Zandberga z partii Razem. Nie tylko dlatego, że mam lewicowe poglądy, uznałem, iż tylko ci dwaj mówili do rzeczy, a obecni w studio partyjni funkcjonariusze Jarosława plotą kompletne bzdury. I ciągle, każdego dnia ten niedogotowany makaron nawijają nam na uszy. Ciągle to samo i ciągle tak samo.

Ja to rozumiem, bo kłamstwo to potężny oręż w politycznej walce i pisiory, jak nikt inny, zdają sobie z tego sprawę. Dlatego też, wbrew oczywistym faktom i wyrokom sądowym, wbrew logice i zwykłej ludzkiej przyzwoitości kłamią jak z nut. Tak jakby zdolności do kłamstwa wyssali z mlekiem matek. A już szczególne prym wśród wiodą Jarek Despotek, Jędruś Kelnerek i Mateuszek Kłamczuszek. Oczywiście – co do tego nie mam żadnych wątpliwości - główny propagandowy przekaz płynie każdego dnia od Jarka Despotka. Mówią, że są to gotowce odpowiedzi na każde możliwe pytanie i interpretacje każdego zdarzenia, wysyłane poprzez SMS-y lub na skrzynki pocztowe. Wydaje się to wielce prawdopodobne, bo wszyscy oni mówią – sorry – wszyscy oni kłamią tak samo.

Jestem przekonany, że jest to taktyka oparta na znajomości nazistowskiej propagandy, kierowanej w III Rzeszy przez skazanego w procesie norymberskim na karę śmierci nazistowskiego zbrodniarza, ministra propagandy III Rzeszy, Josepha Goebbelsa. Twierdził on, że „kłamstwo wypowiedziane raz pozostaje kłamstwem, ale kłamstwo wypowiedziane tysiąc razy staje się prawdą.” Dzieje się tak za sprawą naszego mózgu, który jest już tak skonstruowany, że przystosowuje się do wielokrotnie powtarzanego kłamstwa i po jakimś czasie kłamstwa ta włącza do swojej sfery myślowej, traktując właśnie jak prawdę. I dzięki temu, że kłamstwa wypluwane codziennie poprzez najbardziej zakłamaną tubę polityczną, jaką jest TVP, a zwłaszcza TVP Info, trafiają do milionów obywateli wsi i małych miasteczek (bo tam ta telewizja ma największa oglądalność), pisiorom w sondażach ciągle nie spada. Ma to ten efekt uboczny, że oni sami zaczynają w te kłamstwa wierzyć i wydaje się im, że tylko oni są wyjątkowo przez naród kochani, co jeszcze bardziej popycha ich do dalszych cynicznych, często bardzo prymitywnych kłamstw. Takie swoiste perpetuum mobile.

I żeby była jasność … absolutnie nie uważam, że na ten przykład taka Platforma Obywatelska wolna była od kłamstw. Również kłamała niekiedy jak z nut, ale nie czyniła z tego swego podstawowego oręża politycznego, a przyłapana na nim, potrafiła się do tego przyznać. No, może nie w każdym przypadku, ale jednak. A to, co robią pisiory przekracza już granice wszelkiej nie tylko przyzwoitości, ale też i cierpliwości. Dla mnie osobiście, to takie polityczne zwykłe łobuzy.

Stare żydowskie przysłowie mówi, że kłamstwo może zaprowadzić bardzo daleko, ale nie daje nadziei na powrót. Życzę więc tym kłamcom, aby się im to żydowskie przysłowie spełniło

 W czasie wtorkowej rozprawy (25.09.2018) prokurator z IPN podkreślał szczególnie, że Leszek Lamparski nie działał pod wpływem błędu co do zgodności z prawem, albowiem jego zdaniem mógł się zapoznać dokładnie z treścią dekretu o stanie wojennym, a wówczas wiedziałby, że akt ten jest bezprawny. Apelację prokuratora w całej rozciągłości wsparła oskarżycielka posiłkowa, która dodatkowo odniosła się do krzywd, jakich doznała podczas pobytu w ośrodku dla internowanych, na co przecież gen. Lamparski absolutnie żadnego wpływu nie miał i nie może za to ponosić odpowiedzialności. W części merytorycznej wystąpienia stwierdziła jedynie, że w całej rozciągłości popiera treść apelacji prokuratorskiej. Natomiast mecenas Świteńki, który na wstępie bardzo mocno zaakcentował, że rozumie i podziela negatywna opinie dotyczącą stanu wojennego, zwracał jednak uwagę sądu na to, że przedmiotem rozprawy jest zarzut popełnienia 92 zbrodni przeciwko ludzkości, poprzez zastosowanie prawa, które w przekonaniu oskarżycieli jeszcze nie istniało, a więc słuszne żale oskarżycielki nie mieszczą się w ramach postawionego zarzutu.

Zwrócił przy tym uwagę na to, że instytucja internowania znana była w ustawodawstwie okresu międzywojennego, w czasie istnienia PRL, a także w czasach współczesnych i w każdym obowiązującym w tym czasie systemie prawnym, decyzja o internowaniu miała i ma charakter decyzji administracyjnej. Przypomniał też, że według orzecznictwa sądów (tym również NSA) dla oceny zgodności z prawem decyzji administracyjnej istotne jest tylko to, czy decyzja taka oparta jest na obowiązującym akcie prawnym. A więc w sprawie tej o złamaniu prawa mowy być nie może, albowiem ówczesne, jak i współczesne prawo upoważnia komendantów komend każdego szczebla do wydawania decyzji administracyjnych. Dla ich ważności – a w tym przypadku decyzji o internowaniu – nie ma znaczenia, czy powód internowania był zastosowany zgodnie z prawem. Tak więc wydając decyzje o internowaniu 92 osób, prawa nie złamał, a do przeprowadzenia oceny zgodności z prawem samych podstaw internowania, treść i zakres postawionego mu zarzutu nie daje sądowi żadnych prawnych możliwości.

Ponadto nie można oceniać tamtego wydarzenia, zaistniałego w ramach określonego systemu prawnego i stosowanych wówczas zasad i zwyczajów dotyczących tworzenia i stosowania prawa, przez pryzmat dzisiejszego demokratycznego państwa i jego systemu prawnego i etycznego. System prawny tamtego okresu dopuszczał możliwość obowiązywania ustawy od dnia jej uchwalenia, co zresztą dopuszczalne było również w pierwszych latach po 1989 roku, więc brak publikacji dekretu nie może być podstawą zarzutu, iż gen. Leszek Lamparski podpisując decyzje o internowaniu wskazanych przez Służbę Bezpieczeństwa osób, działał w oparciu o nieistniejące (nieobowiązujące) jeszcze prawo.

Istotnym jest fakt, że gen. Lamparski nie miał wówczas żadnej możliwości (zwłaszcza prawnej) sprawdzenia, czy dekret o stanie wojennym jest legalny. Zdaniem mecenasa Switeńkiego, aby apelacja prokuratorska była zasadna, prokurator winien udzielić odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób Leszek Lamparski miałby sprawdzić, czy wydany dekret o stanie wojennym jest zgodny z prawem. Czy miałby dzwonić do swoich kolegów komendantów z pytaniem, czy oni również stosowne polecenia (rozkazy) otrzymali, czy też zwrócić się z takim pytaniem np. do ministra spraw wewnętrznych? Wiadomym jest przecież, że tak postąpić nie mógł, bo za takie postępowania groziłaby mu odpowiedzialność nie tylko dyscyplinarna, ale i karna. Mógł oczywiście odmówić wykonania rozkazów, albo popełnić honorowe samobójstwo, ale niezdecydowanie się na taki krok, nie może być podstawą do oskarżenia, iż wydając zgodnie z prawem decyzje administracyjne, jednocześnie prawo to złamał.

Przygotowania do wprowadzenia stanu wojennego ruszyły w marcu 1981 roku, w efekcie czego komendanci wojewódzcy otrzymali gotowe druki wszelkich dokumentów dotyczących zatrzymywania, a następnie internowania określonych osób (były to druki ścisłego zarachowania), a więc na ich treść i podane tam podstawy prawne nie miał żadnego wpływu. Natomiast cała korespondencja dotycząca przygotowania stanu wojennego miała miejsce jedynie pomiędzy odpowiednimi departamentami MSW i odpowiadającymi im wydziałami Służby Bezpieczeństwa na szczeblach komend wojewódzkich, kierowanych i nadzorowanych bezpośrednio przez wojewódzkich szefów Służby Bezpieczeństwa. Milicja nadzorowana i kierowana przez komendantów wojewódzkich MO w proces ten nie była zaprzęgnięta, a więc komendant wojewódzki nie był w stanie zapoznawać się z jej treścią. W stosownym czasie otrzymał jedynie odpowiedni szyfrogram, nakazujący mu wdrożenie czynności zgodnie z zaleceniami zawartymi w kopertach, które do tego dnia leżały zalakowane w jego szafie pancernej. Rozkaz ministra spraw wewnętrznych nakazywał mu podpisanie dostarczonych mu (wypełnionych) decyzji administracyjnych, co wykonał, albowiem obowiązujące prawo nakładało na niego taki obowiązek.

Na zakończenie mecenas Świteńki odniósł się do części sformułowanego zarzutu dotyczącego popełnienia zbrodni przeciwko ludzkości. Stwierdził, że tak postawiony zarzut jest obrazą pamięci ofiar takich zbrodni popełnionych nie tylko w czasie wojny światowej, ale także wobec ofiar wielkiego głodu na Ukrainie z lat 30-tych, zbrodni przeciwko ludzkości popełnionych we współczesnej Serbii, czy innych mających miejsce w naszej najnowszej historii świata i Europy. Trudno się z taką konstatacją nie zgodzić.

Wychodząc z sądu zastanawiałem się dlaczego sąd I instancji postępowania tego w ogóle nie umorzył, albowiem podstawa aktu oskarżenia była zbrodnia komunistyczna, która uległa przedawnieniu. Prokuratura zaś zastosowała prawny kruczek doczepiając zbrodnie przeciwko ludzkości, ponieważ akurat ta zbrodnia przedawnieniu nie ulega. Mam nadzieję, że wydając wyrok Sąd Okręgowy kierować będzie jedynie literą prawa, a nie obowiązującym obecnie interpretacjami stricte politycznymi. Z drugiej jednak strony operacja krypt. Efekt Mrożący, zakreśla coraz większe kręgi, więc kto wie … Optymistą być jest coraz trudniej.

* * *

Bardzo oryginalną konstrukcję prawną przedstawił ostatnio prokurator Krzysztof Opania z prokuratury Okręgowej w Łodzi, prowadzącej śledztwo w sprawie przestępstw popełnionych przez policjantów, prokuratorów oraz sędziów, związanych z oskarżeniem i skazaniem Tomasza Komendy z Wrocławia. Karalność tego rodzaju czynów wprawdzie się już przedawniła, więc ich sprawcy śpią spokojnie, ponieważ nie sądzę, aby sumienie ich w jakiś sposób dręczyło. Ale być może spokój ich snu zostanie zakłócony z uwagi na to, że prokuratorzy pracują nad uzasadnieniem wskazującym, że nie ujawniając dowodów niewinności i zatajając dowody winny innych, osoby odpowiedzialne działały w tzw. czynnie ciągłym, a więc przestępstwo trwa do dnia dzisiejszego, a więc przedawnienie ich nie obejmuje. Jeżeli to się utrzyma, to sprawcy nieszczęść Radka Krupowicza, Patryka Rynkiewicza i Wojciecha Pyłki (wszyscy z Wałbrzycha), również spokój snu stracą, a ja uczynię wszystko, aby stać się tak mogło.

 Na 25 września Sąd Okręgowy w Świdnicy wyznaczył rozprawę apelacyjna w sprawie generała Leszka Lamparskiego, którego prokurator z IPN oskarżył o 92 zbrodnie przeciwko ludzkości. Z tego w rzeczywistości bzdurnego zarzutu Sąd Rejonowy – jako sąd I instancji – generała oczywiście uniewinnił, przez co na pewno bardzo mocno podpadł wiadomo komu i tylko czekam na informację, że sędziowie orzekający w tym składzie (trzech sędziów zawodowych) zostaną wezwani przez srogie oblicze sędziów Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego, a tak naprawdę kolegów prokuratorów tego prokuratora z IPN. Operacja pod kryptonimem „Efekt mrożący” wszak już się rozpoczęła, czego doświadczyć mogli ci sędziowie, którzy się na dewastację ich niezależności i niezawisłości nie zgadzają.

Na rozprawę spóźniłem się parę minut, ponieważ optymistycznie założyłem, że do Świdnicy dojadę w czasie jak zwykle, czyli nie dłuższym niż 20 minut. Dlatego spod domu ruszyłem o 08.20, aby mieć czas na znalezienie miejsca do parkowania. Zaraz za Mokrzeszowem dogoniłem sznur samochodów (chyba z dwadzieścia parę), które wlokły się za dużym ciągnikiem, jadącym nie szybciej niż 30km/h. I tak aż do Słotwiny. Kiedy już zaparkowałem samochód niedaleko Aresztu Śledczego zostało mi tylko 10 minut aby dojść do sądu i ustalić numer sali. Postanowiłem, że podbiegnę kawałek i na ul. Różanej zahaczyłem stopą o wystającą płytę chodnikową i poczułem nagle jak ciężar mego ciała poddał się nagłemu wzrostowi przyciągania ziemskiego. W mocno pochylonej pozycji uczyniłem jeszcze kilka kroków, zastanawiając się, czy skierować się w strunę ceglanego muru AŚ, czy też usiłować przybrać pozycję bardziej pionową. Niestety dokonałem fatalnego wyboru i opcja druga całkowicie nie wypaliła, przez co rymnąłem jak długi (190 cm) na chodnik. Na szczęście dawne lekcje karate przydały się i robiąc półobrót upadłem na prawy bok. Niestety źle ułożyłem dłoń, przez co doznałem niewielkiego urazu w postaci zerwania skory. Pozbierałem się jakoś i do sądu zdążyłem, a od spotkanego mecenasa Jerzego Świteńkiego dowiedziałem się, że rozprawa odbędzie się w sali 109. Stanąłem więc pod drzwiami i czekałem. Po jakimś czasie na korytarzu zrobiło się pusto, co mnie trochę zdziwiło, bo zniknął mi z oczy mecenas Świetnki, z którym przede chwilą jeszcze rozmawiałem. Za moment podeszła do mnie pani, w której rozpoznałem oskarżycielkę posiłkową, bardzo mocno na gen. Lamparskiego rozeźloną, albowiem 13 grudnia 1981 roku była jedną z działaczek „Solidarności”, objętych decyzja o internowaniu. Na marginesie tylko wspomnę, że razem z jej (nieżyjącym już) mężem studiowaliśmy (w jednej grupie) na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego i pamiętam, że były to czasu kiedy obaj (zresztą w większym gronie) nieźle balowaliśmy. Stare dobre czasy.

Pani owa spytała się mnie, czy rozprawa się już rozpoczęła, więc zgodnie z prawdą poinformowałem ją, że jeszcze nikt jej nie wywołał. Mówiąc to podszedłem do drzwi, aby przeczytać tzw. wokandę i ku memu zdziwieniu zauważyłem na jej samym dole dopisek, że rozprawy z sali nr 109 zostały przeniesione do sali nr 110. Szybko więc razem tam się udaliśmy, ale nasze spóźnienie miało dla mnie ten fatalny skutek, że sąd nie zezwolił mi na nagrywanie rozprawy, twierdząc, że prokurator rozpoczął już swą przemowę, a więc rozprawa trwa. Nie omieszkał jednak przepytać mnie co do tożsamości i powodu dla którego na rozprawę przybyłem. Korzystając z okazji poinformowałem go, że w zasadzie interesuje mnie nagranie wyroku z uzasadnieniem i wówczas pan sędzia podyktował do protokołu, że jeżeli w dniu dzisiejszym będzie ogłoszony wyrok, to mogę go nagrywać. Ku memu zmartwieniu okazało się, że wyrok będzie jednak ogłoszony w innym terminie, a konkretnie w dniu 4 października br. o godz. 11.00 w sali ne 110. Tak więc pozostaje mi jedynie streścić z pamięci i poczynionych notatek, to co się na sali sądowej działo. Ale o tym napiszę w kolejnym odcinku.